Marathi Poems and Some Thoughts
Hi Everyone!!!
My name is Snehal Indurkar. I am software developer settled in U.S.A..
This is my attempt to collect the marathi balbharti poems with you and share my thoughts associated with them...
These poems were boring, tedious, irritating for me in school. :-/ But when grew up, every poem enlightened a different perspective of life. This made me think about them deeply and share my feelings when I re-read them.
I came across a thought in facebook -
When I was a young, I always wanted to grow up.,
When I am grown up, I feel that,
Broken knees were better than broken hearts!!!
Speaking of pain, following is a childhood poem I always remember. My mom used to sing this while cooking. I used to take it as complicated/ "kichkat" thing and never paid second thought to it.
But now I truly understand its meaning.
कवीता - केवढे हे कौय्र
कवी - ना.वा. टिळक
क्षणोक्षणी पडे, उठे, परी बळे, उडे बापडी,
क्षणोक्षणी पडे, उठे, परी बळे, उडे बापडी,
चुके पथही , येउनी स्तिमित दिृषला झापडी.
किती घळघळा गळे रुधीर कोमलांगातुनी ,
तशीच नीजकोटरा परत पातली पक्षीणी।।
म्हणे निजशिषुप्रति , अ धीक बोलवेना मला,
तुम्हास अजी अंतिचा कवळ एक मी आणला,
तुम्हास अजी अंतिचा कवळ एक मी आणला,
करा मधुर हा! चला, भरिवते तुम्हा एकदा,
करी जतन यापुढे प्रभू पिता अनाथा सदा।।
अहा! मधुर गाउनी रमिवले सकाळी जना,
कृतघ मज मारतील नच ही मनी कल्पना,
तुम्हास्तव मुखी सुखे धरुन घांस झाडावरी
कणैक बसले तो िशरे बाण माझया उरी।
निघुन नरजातिला रमिवणयातं गेले वय,
म्हणून विधले मला! िकती दया! कसा हा नय!
उदार बहू शूर हा नर खरोखरी जाहला
वधुनी मज पाखरा िनरपराध की दुर्बला।।
म्हणाल, भुलली जगा, िवसरली प्रिया लेकरां
म्हणून अति संकटे उडत पातले मी घरा,
नसे लविही उश्णता, नच कुशीत माझया िशरा,
स्मरा मजबरोबरी परी दयाघना खरा।।
असो, रुधीर वाहुनी नच िभजो सुशय्या या तरी
म्हणून तरुच्या तळी िनजिली ती द्विजा भूवरी.
जिवंत बह बोलके किती सुरम्य उत्पल,
नरे धरून नाशिले खचित थोर बुद्धीबल।।
मातीत ते पसरिले अतिरम्य पंख ,
केलेवरी उदर पांडुर निष्कलकं ,
चंचू तशीच उघडी पद लांबवीले,
निष्प्राण देह पडला! शमही निमाले!
Yours,
Snehal Indurkar
profile
